Οι Μούσες του Proust: Madeleine Lemaire

Η Madeleine Lemaire εικάζεται ότι ήταν η άλλη πηγή έμπνευσης για τον Marcel Proust στη δημιουργία της Mme Verdurin. Salonnière κι αυτή, όπως η Mme Arman de Caillavet, και τόσο αντίθετη από το μυθιστορηματικό αντίγραφό της: όμορφη, κομψή και εκλεπτυσμένη, ανυπόκριτη, ειλικρινής και ζεστή.

Η Madeleine Lemaire ήταν ζωγράφος, που αγαπούσε να αποτυπώνει στους πίνακές της σκηνές της καθημερινής ζωής και λουλούδια. Η «βασίλισσα των ρόδων» ήταν το παρωνύμι της και πιο κάτω είναι ένας από τους πίνακές της.

Το αρχοντικό της βρισκόταν στην οδό de Monceau. Στον κήπο του είχε εγκαταστήσει το ατελιέ της. Η πριγκίπισσα της Ουαλίας, η αυτοκράτειρα της Γερμανίας, ο βασιλιάς της Σουηδίας, η βασίλισσα του Βελγίου, όταν ήρθαν στο Παρίσι, ζήτησαν να το επισκεφθούν. Σιγά-σιγά, εκεί άρχισαν να συγκεντρώνονται φίλοι της οικοδέσποινας, καλλιτέχνες και διανοούμενοι. Χωρίς καμιά προσποίηση, χωρίς τίποτα «δήθεν», με τον καιρό αυτές οι συγκεντρώσεις ξεπέρασαν σε λαμπρότητα πνεύματος κάθε οργανωμένο γκαλά. Οι ίδιοι οι καλεσμένοι ζωγράφιζαν, έπαιζαν μουσική και χόρευαν. Απροσχεδίαστα και με απλότητα. Κι αυτό ήταν αρκετό για να αναγνωριστεί η καλλιτεχνική αξία τους και να ανέλθουν κοινωνικά.

Όλοι οι Παριζιάνοι, κυρίως όσοι είχαν κοινωνικές φιλοδοξίες, έλιωναν από επιθυμία να γίνουν δεκτοί σε αυτό το ιδιόμορφο σαλόνι. Οι απόπειρες να το πετύχουν δεν είχαν τις περισσότερες φορές αίσιο αποτέλεσμα. Μόνο αν βρισκόταν κάποιος φίλος που είχε ήδη γίνει δεκτός, για να μεσολαβήσει για χάρη τους, η επιθυμία γινόταν πραγματικότητα. Λίγο-λίγο ο κόσμος που συνέρρεε ήταν τόσος, ώστε όλοι οι γειτονικοί δρόμοι έκλειναν από την κίνηση των αμαξών και οι καλεσμένοι που δεν χωρούσαν στο στούντιο απολάμβαναν τα ανθισμένα λουλούδια του κήπου. Το ατελιέ ήταν κι αυτό πνιγμένο από τριαντάφυλλα, μέσα σε βάζα και πάνω στους καμβάδες. Γύρω-γύρω τα ζωγραφισμένα πορτραίτα γνωστών Παριζιάνων, ανδρών και γυναικών. Όσοι κατάφερναν να στριμωχτούν σ’ αυτό δυσκολεύονταν να βρουν θέση να καθίσουν.

Το σαλόνι της Madeleine Lemaire

από το πινέλο του Pierre-Georges Jeanniot

Κι εκεί, ανάμεσά τους, ο Alexandre Dumas υιός, ο Saint Saëns, ο Anatole France, ο Lucien Guitry και πολλοί άλλοι. Επίσης, ο εικοσάχρονος Marcel Proust και ο συνθέτης Reynaldo Hahn, τους οποίους η Madeleine συνέστησε στην καλή παρισινή κοινωνία. Ο δεύτερος της το ξεπλήρωσε παίζοντας πιάνο σ’ εκείνες τις λαμπρές Πέμπτες, κάνοντάς τους όλους να εκστασιάζονται. Κι ο Marcel ξεπατίκωσε τα soirée της, δείχνοντας όμως πόση καλλιέργεια και λεπτότητα χρειάζεται για να μην μετατραπούν σε κωμικές συγκεντρώσεις αδαών φιλόδοξων πλουσίων.

Η Madeleine Lemaire, ο Marcel Proust και ο Reynaldo Hahn

Πηγές για τις εικόνες:

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Roses_-_Madeleine_Lemaire_(1845-1928).jpg

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Pierre-Georges_Jeanniot_-_Une_chanson_de_Gibert_dans_le_salon_de_madame_Madeleine_Lemaire.jpg

http://eve-adam.over-blog.com/article-le-salon-de-madeleine-lemaire-1845-1928-103808969.html