Σκόρπιες σκέψεις για τον Επιτάφιο

Μερικές σκέψεις και απορίες που μας γεννάει ο Επιτάφιος. Έτσι σκόρπιες και αταξινόμητες.

Του Περικλή ή του Θουκυδίδη; Έχει άραγε τόση σημασία;

Έμφαση στους ζωντανούς (στη ζωή) αντί για τους νεκρούς. Γιατί;

Έμφαση στους πολίτες αντί για την ατομική περίπτωση. Γιατί;

Ο Επιτάφιος αυτονομήθηκε από το υπόλοιπο κείμενο των Ιστοριών του Θουκυδίδη, αποκτώντας ξεχωριστή οντότητα. Γιατί;

Αν και πρόκειται για κείμενο ρητορικό το οποίο, άρα, εκφράζει προσωπικές εκτιμήσεις του ρήτορα (ή του ιστορικού), εντούτοις το περιεχόμενό του ταυτίζεται στη συνείδηση των περισσοτέρων με την ιστορική αλήθεια. Δημιουργεί κάτι τέτοιο στρεβλώσεις;

Υπάρχουν τρόποι να ελεγχθεί η επιχειρηματολογία του Περικλή για την ανωτερότητα της αθηναϊκής δημοκρατίας;

Πώς, μετά τον έπαινο, δικαιολογείται η εξιστόρηση του λοιμού από τον Θουκυδίδη; Ήταν πράγματι η Αθήνα μια ιδεώδης δημοκρατία;

Η altera pars δεν εκπροσωπείται από τον Θουκυδίδη. Μήπως μπορούμε κάπου να αφουγκραστούμε τη φωνή της;

Κλέος (ατομικό και συλλογικό), ελευθερία, αυτάρκεια, ισότητα (ισηγορία, ισονομία, ισομοιρία), αξιοκρατία, σεβασμός της ιδιωτικής ζωής, ενεργητική συμμετοχή στα κοινά, σεβασμός της αισθητικής, σεβασμός της φιλοσοφίας, μέτρο, και υστεροφημία, είναι οι βασικές έννοιες που τέμνονται στο κείμενο.

Πηγή για την εικόνα:

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:00.%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_GR-IA10-0061.jpg