Ένα κομμάτι του Χριστού, ένα του Άι-Βασίλη, ένα του φτωχού,
ένα του σπιτιού, ένα του νοικοκύρη … κι ακολουθούν οι υπόλοιποι της οικογένειας.
Το τυχερό φλουρί συνήθως κανονισμένο να πέφτει στο πιτσιρίκι. Πώς να καταφέρεις
να τα ικανοποιήσεις και τα δυο, αν έχεις δυο πιτσιρίκια στο σπίτι; Την κόβει ο νοικοκύρης
του σπιτιού την πρώτη μέρα του χρόνου, αφού προηγουμένως την σταυρώσει με το
μαχαίρι, μέσα στις ευχές όλων για όλους, μέσα σε φωνές και χαμόγελα. Ένα νόστιμο
τρίγωνο κομμάτι, που μοιάζει άλλοτε με κέικ και άλλοτε με τσουρέκι, με το άρωμα
του βουτύρου και πασπαλισμένο με μπόλικη άχνη, καμιά φορά με ξηρούς καρπούς και
φρούτα να ενισχύουν τη γεύση και τη μοσχοβολιά του. Η πρώτη-πρώτη γλύκα του
χρόνου, για να ακολουθήσουν κι άλλες πολλές.
Όταν στην Καισάρεια της Καππαδοκίας ο έπαρχος απείλησε τους
κατοίκους ότι, αν δεν του παρέδιδαν καθετί πολύτιμο που είχαν, θα λεηλατούσε
την πόλη τους, ο επίσκοπος, ο Μέγας Βασίλειος έπεισε τους πλούσιους να πληρώσουν
αυτοί τα λύτρα, προσφέροντας τα χρυσαφικά τους. Τελικά, ο έπαρχος πείστηκε να
αφήσει ήσυχους του Καππαδόκες και οι πλούσιοι άρχισαν να ζητούν πίσω ό,τι είχαν
παραδώσει για τη σωτηρία της πόλης. Καταγραφή, όμως, δεν είχε γίνει. Τι ανήκε
σε ποιον; Ο Μέγας Βασίλειος έδωσε τη λύση: έφτιαξαν πίτες και μέσα έβαλαν τα
πολύτιμα χρυσαφικά. Μοιράζοντάς τες, καθένας έπαιρνε αυτό που έβρισκε στη δική
του.
Δεν ξέρω αν οι εύποροι της Καππαδοκίας έμειναν
ικανοποιημένοι με τη μοιρασιά, πάντως σ’ εμάς απέμεινε η παράδοση της βασιλόπιτας.
Και σκέφτομαι πως, ακόμα κι αν το τυχερό φλουρί προτιμήσει άλλον, μας παρηγορεί
η βουτυράτη νοστιμιά της αέρινης πιτούλας.
Πηγές για τις εικόνες:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου