Γιατί λατρεύουμε τον Richard Castle;

 

Ο Richard “Rick” Castle είναι ο ήρωας της σειράς Castle του ABC, τον οποίο υποδύεται ο Nathan Fillion. Είναι όμορφος, έξυπνος και πάμπλουτος. Η μητέρα του, η Martha Rogers, είναι ηθοποιός, όχι ιδιαιτέρως επιτυχημένη, όμως πάντοτε λαμπερή και φιλόδοξη. Η κόρη του, η Alexis, αντίθετα με τον μπαμπά της, είναι η πιο λογική και φρόνιμη έφηβη που μπορούμε να φανταστούμε.

Ο Castle, συγγραφέας πολλών επιτυχημένων αστυνομικών βιβλίων, αποφασίζει να μελετήσει από κοντά τον τρόπο με τον οποίο ερευνούν το έγκλημα οι detectives του Αστυνομικού Τμήματος της Νέας Υόρκης. Χάρη στις διασυνδέσεις του με τον Δήμαρχο, γίνεται δεκτός εκεί ως σύμβουλος και αρχίζει να συνεργάζεται με την πανέμορφη, δυναμική και ταλαντούχα detective ανθρωποκτονιών Katherine “Kate” Beckett, την οποία υποδύεται η ηθοποιός Stana Katic. Μαζί τους δουλεύουν οι detectives Javier “Javi” Esposito και Kevin Ryan.

Η ομάδα είναι αχτύπητη. Η επιμονή και η ακεραιότητα της Beckett σε συνδυασμό με τη φαντασία και την οξυδέρκεια του Castle φέρνουν στο φως προθέσεις, κίνητρα και πράξεις. Με μέθοδο αλλά και με πολύ χιούμορ, με σοβαρότητα αλλά και με μπόλικη ανεμελιά, οι υποθέσεις λύνονται και οι ένοχοι συλλαμβάνονται. Οι Νεοϋορκέζοι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Όσο για τους δυο συνεργάτες, παρότι προσπαθούν να το κρύψουν (κυρίως από τους εαυτούς τους), εντέλει παραδέχονται ότι, παρά τις διαφορές τους, είναι βαθιά και ειλικρινά ερωτευμένοι.

Την αγαπάμε την Beckett, αλλά τον Castle τον λατρεύουμε.

Όλοι φοβόμαστε την ελευθερία μας. Ό,τι δεν συμμορφώνεται με τις κοινωνικές συμβάσεις πέφτει θύμα του μηχανισμού που ο Sigmund Freaud ονόμασε απώθηση. Ο Herbert Marcuse προχώρησε ακόμα περισσότερο, θεωρώντας ότι η τάση να καταπιέζουμε την έφεσή μας γίνεται μεγαλύτερη από όσο χρειάζεται αν θέλουμε να προστατέψουμε τη σταθερότητα του πολιτισμού μας. Ο Marcuse μιλάει για πλεονασματική απώθηση. Η συμπεριφορά μας κανονικοποιείται. Αρχίζουμε όλοι να μοιάζουμε επικίνδυνα. Μεθοδικοί, συνεπείς, πειθήνιοι και προβλέψιμοι. Οι κανόνες πάνω απ’ όλα. Και η πιο σημαντική αρετή μας γίνεται η υποταγή. Για να εισπράξουμε την επιδοκιμασία –αμφίβολης αξίας μεν, επιθυμητή δε.

Και τότε, ανάμεσά μας ξεπετάγεται μια άλλη πάστα ανθρώπου: ελεύθερου, που περιφρονεί τις δεσμεύσεις, μισεί τα όρια, καταπατάει τους κανόνες και γελοιοποιεί τις συμβάσεις. Είναι γεμάτος από τη χαρά της ζωής. Είναι ευχάριστος, αστείος, χαριτωμένος, παιχνιδιάρης. Του αρέσει ο εαυτός του, λατρεύει να περνάει καλά, λατρεύει να κάνει τους άλλους να περνάνε καλά. Η λογική δεν τον περιορίζει, το ένστικτο τον καθοδηγεί, η φαντασία του καλπάζει. Το πιθανό –αλλά και το απίθανο- θεωρείται απ’ αυτόν δυνατό. Ο κόσμος του είναι πολύχρωμος και χαμογελαστός. Η σκέψη του είναι ανατρεπτική. Η συμπεριφορά του είναι υπονομευτική.

Έτσι είναι κι ο λατρεμένος μας Richard Castle.

Είμαστε έτοιμοι να τον κατηγορήσουμε για ανωριμότητα, να του φορτώσουμε το σύνδρομο του peter pan (του αγοριού που αρνείται να μεγαλώσει). Μπορεί ακόμα να μας περάσει η ιδέα να τον στείλουμε σε ψυχολόγο. Δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του, ξεχνάει να είναι σοβαρός, φλερτάρει αδιάκοπα, περνάει καλά ακόμα και όταν βρίσκεται μπροστά από ένα πτώμα, ξεφουρνίζει τις πιο απίθανες ιδέες αναζητώντας τους ενόχους, παίζει με φωτόσπαθα, τρώει τεράστιες ποσότητες παγωτού κι ένα σωρό άλλα. Ε, μα, δεν πρέπει να διορθωθεί; Να κοπεί και να ραφτεί στα μέτρα της κοινωνίας μας; Να γίνει σαν κι εμάς;   

Κι όμως. Αυτός ο … ανώριμος γίνεται η σκιά της Beckett και ασπίδα προστασίας της. Αφοσιώνεται στους φίλους και στους συνεργάτες του. Συμπαραστέκεται στη μητέρα και στην κόρη του. Κι όλα τα κάνει με τρόπο ανάλαφρο, με ευγένεια και με χαμόγελο, αλλά και με κάποιον επιτηδευμένο φανφαρονισμό που ξεπλένει κάθε υποχρέωση των άλλων απέναντί του. Μοιάζει σαν όλα να περιστρέφονται γύρω από αυτόν, κι όμως, ανεπαίσθητα, είναι αυτός που μπαίνει σε τροχιά γύρω από τους άλλους. Αυτός ο ακαταμάχητα γοητευτικός αιώνιος έφηβος!

 

Πηγή για την εικόνα:

http://www.sneakpeek.ca/2013/04/castle-squab-and-quail-april-29-2013.html