Et in Arcadia Ego

Δεν ξέρουμε πότε ακριβώς, πάντως κάπου μεταξύ 1618 και 1622, ο Ιταλός ζωγράφος Giovanni Francesco Barbieri, γνωστότερος ως Guercino, ζωγραφίζει έναν πίνακα με τίτλο Et in Arcadia Ego (Κι εγώ στην Αρκαδία), που σήμερα βρίσκεται στο Palazzo Barberini.

Το 1627, ο Nicolas Poussin, βασικός εκπρόσωπος του κλασικού γαλλικού Baroque, ζωγραφίζει κι αυτός έναν πίνακα με τον ίδιο τίτλο (σήμερα βρίσκεται στο Chatsworth House).

Λίγα χρόνια αργότερα, μεταξύ 1637-1638, ο Poussin θα δημιουργήσει και μια δεύτερη εκδοχή του ίδιου θέματος, που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου. Ο πίνακας έχει κι άλλο τίτλο: Les bergers d’ Arcadie (Οι βοσκοί της Αρκαδίας).

Στο ειδυλλιακό, αγνό, αγροτικό αρκαδικό τοπίο, κι ενώ όλα μοιάζουν ειρηνικά, ξάφνου, ένας τάφος με αναμνηστική επιγραφή ή ένα κρανίο θυμίζει ότι ακόμα κι εκεί είναι παρών ο θάνατος. Η παρουσία του είναι άμεση και ρητή. Αυτό το επίφοβο ego δεν αφήνει καμία αμφιβολία.

Το 1816-1817, ο Johann Wolfgang von Goethe επανέρχεται στο θέμα και τοποθετεί την επιγραφή, που οι αμέριμνοι Αρκάδες βοσκοί ανακαλύπτουν γραμμένη πάνω στον τάφο, ως moto στο ημερολογιακό έργο του Italienische Reise (Ιταλικό ταξίδι). Το 1880, το Et in Arcadia Ego τίθεται ως τίτλος στην ενότητα 295 του δεύτερου μέρους του δεύτερου τόμου του Human, All Too Human (Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο) που γράφτηκε από τον Friedrich Nietzsche. 

Πολλοί ακόμα, ζωγράφοι και συγγραφείς, στάθηκαν στο ζοφερό αναπόφευκτο του θανάτου. Πολλοί ακόμα ανακάλυψαν ότι δεν υπάρχει ευτοπία όπου υπάρχει θάνατος.

Πηγές για τις εικόνες:

https://en.wikipedia.org/wiki/Et_in_Arcadia_ego_(Guercino)#/media/File:Et-in-Arcadia-ego.jpg

https://en.wikipedia.org/wiki/Et_in_Arcadia_ego#/media/File:Poussin1627.jpg

https://en.wikipedia.org/wiki/Et_in_Arcadia_ego#/media/File:Nicolas_Poussin_-_Et_in_Arcadia_ego_(deuxi%C3%A8me_version).jpg