Η αρχαία τέχνη σαν παραμύθι ΙΙΙ

Είχε τα χρονάκια του ο δάσκαλος, κι αυτός μικρό παιδί. Τον μύησε, απ’ όταν άρχισε να περπατάει, στη γλώσσα των ουράνιων ήχων. Του μίλησε πολλές φορές για τ’ αστέρια και για τους θεούς που απλόχερα προσφέρουν στους θνητούς τα μυστικά του ουρανού.

«Λίγοι στήνουν αυτί για να τ’ ακούσουν», έλεγε ο δάσκαλος.

Γλυκόλαλη ήταν η φωνή του και τα νευρώδη δάχτυλα, όταν έπιανε την άρπα στα χέρια του, έτρεχαν πάνω στις χορδές, μαγεύοντας τα δελφίνια που έπαιζαν στα ήρεμα νερά της Κέρειας. Άρεσε στα χαριτωμένα αφρόψαρα να τον ακούνε να ψέλνει στους γάμους των νέων παιδιών, στις γιορτές της άνοιξης, στις συνάξεις του νησιού.

Και, κάποια στιγμή, έτσι όπως ανερμήνευτα γίνονται κάποια πράγματα, μια θλίψη έφερε η ομορφιά των ήχων στο νέο αγόρι. Χωρίς να καταλάβει το γιατί, πήγε στην ακτή με τις σπαρμένες μαρμαρόπετρες και ξεχώρισε το πιο καθαρό κομμάτι. Ένα τόσο δα κομμάτι μάρμαρο διάλεξε, ίσα με μια ανοιχτή παλάμη. Το έψαξε κοντά κοντά. Καμιά αράχνη δεν είχε βρει καταφύγιο στα σωθικά του. Κανένα όστρακο δεν φώλιασε πάνω του. Κάτασπρο σαν το γάλα ήταν.

Πήρε τη μικρή του σμίλη και άρχισε να το σκαλίζει. Πρώτα σμίλεψε τον θρόνο.

«Κάθε θεός έχει τον θρόνο του», έλεγε ο δάσκαλος, κι ας μην είχε δει ποτέ του θρόνο και ποτέ του θεό.

Μετά τον έβαλε να καθίσει στη σωστή θέση. Πάνω στο δεξί του πόδι έπρεπε να ακουμπήσει με σιγουριά η άρπα. Εκεί όμως που στάθηκε πιο πολύ ήταν τα χέρια του. Αφαίρεσε με τη σμίλη ό,τι περίσσευε από το μάρμαρο μέχρι να σχηματιστούν τα λεπτά και ευλύγιστα δάχτυλά του, και μετά τα έτριψε με ψιλή άμμο μέχρι να αποκτήσουν βελούδινη όψη. Τελευταίο σκάλισε το κεφάλι. Το έβαλε να «βλέπει» ψηλά, στον ουρανό.

«Μ’ αυτόν τον ουρανό συνομιλούν τα εξαίσια πνεύματα», έλεγε ο δάσκαλος.

Τέλος, βύθισε το γλυπτό στη θάλασσα. Βάφτηκε ολόκληρο με ένα διάφανο μπλεδί.

Στο μνήμα που άνοιξαν κάτω στον όρμο ακούμπησαν το αγαπημένο λείψανο του αρπιστή. Στα ενωμένα χέρια του απάνω ακούμπησε ο νέος το υπέροχο ειδώλιο.

Εκεί που έσβηνε ο φλοίσβος έκλαιγαν τα δελφίνια.

Σημείωση: Ο μαρμάρινος αρπιστής της Κέρου είναι από τα πιο γνωστά ειδώλια του πρωτοκυκλαδικού πολιτισμού (2700-2300 π.Χ.). Έχει ύψος 0.225 μέτρα και βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.

Το παραμύθι έγραψε ο Βλάσσης Τρεχλής.

Πηγή για την εικόνα:

http://odysseus.culture.gr/h/4/gh430.jsp?obj_id=4500