Το
διήγημα του Μαρτίου από τον Βλάσση Τρεχλή.
Ο
βάλτος
Φαίνεται
πως η αέναη προσπάθεια του απογοητευμένου Δημιουργού είναι να διορθώνει τα λάθη
του, αφού, τις πρώτες κιόλας ημέρες της δημιουργίας αυτού του κόσμου,
διαπίστωσε πως είχε φτιάξει ένα εγκληματικό ον από το οποίο κινδύνευε ακόμα και
ο ίδιος. Για να το διορθώσει, λοιπόν, αυτό, επέλεξε από όλους τους ανθρώπους
τον έναν και μοναδικό. Αυτόν που η καρδιά και ο νους του δεν είχαν αναπτύξει τα
μέγιστα κακά, όπως η φιλοδοξία και η αλαζονεία, αν και είχε τις ρίζες των ποδιών
του, όπως οι καλαμιές, μέσα στον ανθρώπινο βάλτο.
 |
Salvador Dalí, Rotting Bird (1928)
Μικτή
τεχνική με άμμο σε χαρτόνι
Figueres, Dalí Theatre-Museum
|
Αυτός ο μοναδικός άνθρωπος άκουγε σε ένα παράξενο όνομα που κανείς δεν μπορούσε να ερμηνεύσει, αλλά μόνο να το προφέρει. Στο όνομα αυτό υπήρχε μια αρμονική διαδοχή συμφώνων και φωνηέντων που ήσαν ίδια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Ο
άνθρωπος με το δυσερμήνευτο όνομα και εκλεκτός του θεού ζούσε σε ένα μέρος
αυτού του κόσμου που ήταν τριγυρισμένο από βουνά και από πολλά νερά. Το χωριό
του ήταν μακριά από τις πόλεις και, όπως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις,
κανείς δεν γνώριζε την ύπαρξή του. Η γη που καλλιεργούσαν οι κάτοικοι του
χωριού ήταν φτωχή και πλούσια συγχρόνως. Ήταν φτωχή γιατί δεν έδινε τίποτα από
μόνη της, και πλούσια γιατί, αν την καλλιεργούσες, σου έδινε όλο της τον
πλούτο. Το χωριό ήταν τριγυρισμένο από βάλτους. Το είχαν επιλέξει οι πρώτοι
κάτοικοι για να προστατευθούν από όσους φιλοδοξούσαν να ονομάζονται εχθροί. Τα
χωράφια τους βρίσκονταν έξω από τον βάλτο και επικοινωνούσαν με το χωριό με ένα
στενό μονοπάτι που χωρούσε σε όλο του το πλάτος μόνο μία πατούσα.
 |
Salvador Dalí, The Path of the Enigma (1981)
Λάδι
σε καμβά
Figueres, Dalí Theatre-Museum
|
Από το στενό μονοπάτι, στον βάλτο με τις καλαμιές, περνούσαν κάθε ημέρα, ο ένας πίσω από τον άλλο, οι αγρότες του χωριού για να πάνε στα χωράφια τους. Μπροστά πήγαινε ο πιο νέος και ο πιο δυνατός και τελευταίος ακολουθούσε ο άνθρωπος που άκουγε στο παράξενο και δυσερμήνευτο όνομα. Ανάμεσά τους βρίσκονταν όλοι οι άλλοι.
Ο
άνθρωπος με το παράξενο όνομα είχε ένα ελάττωμα στο πόδι που δεν του επέτρεπε
να περπατάει γρήγορα ούτε να ισορροπεί εύκολα. Δεν γνώριζε πώς απόχτησε αυτό το
ελάττωμα, ούτε η μάνα του θυμόταν κάτι. Κάποιος, που είχε τη συνήθεια να
αποδίδει όσα ανεξήγητα συμβαίνουν στη ζωή των ανθρώπων σε μη λογικές δυνάμεις,
μίλησε για θεϊκό σημάδι χωρίς όμως να πει περισσότερα.
Αυτό
το σημάδι τον κούραζε πολύ εύκολα και, καθώς ήταν τελευταίος στη σειρά των
αγροτών και δεν εμπόδιζε τον δρόμο κανενός, καθόταν στο στενό μονοπάτι για να
ξεκουραστεί και έβαζε τα πόδια του στα βαλτόνερα. Παρατηρούσε τότε πώς
μπλέκονταν ανάμεσά τους τα μικρά νερόφιδα που κυνηγούσαν βδέλλες, οι οποίες από
τον τρόμο τους βρίσκανε καταφύγιο στα πόδια του και γίνονταν ένα μαζί του.
 |
Salvador Dalí, Rhinocerontic Figure of “Illisus” of Phidias (1954)
Λάδι σε καμβά
Figueres, Dalí Theatre-Museum
|
Στις ιστορίες του κόσμου, πολλοί ανώνυμοι συγγραφείς αναφέρονται στη σχέση των ταπεινών ανθρώπων με τα καλάμια και τον άνεμο. Ακόμα, πολλοί μύθοι αναφέρονται στον μαγικό αυλό και κάποιοι άλλοι στον θεό Πάνα. Λένε πως κάποιος θεός έκοψε ένα καλάμι και έφτιαξε μ’ αυτό ένα σουραύλι με το οποίο άρχισε να μιμείται τον άνεμο που τρέχει ανάμεσα στις φυλλωσιές και κουβαλάει μαζί του τις ιστορίες των ανθρώπων. Ακόμα λένε πως τα καλάμια των βάλτων φιλοξενούν μικρούς θεούς και νύμφες, πως έχουν νόηση και παραμερίζουν μπροστά στις ευγενικές ψυχές. Και πως οι ήχοι που ακούν οι περαστικοί το βράδυ δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις ατέλειωτες κουβέντες τους για όσα έχουν δει την ημέρα.
Ο
άνθρωπος με το παράξενο και δυσερμήνευτο όνομα δεν μπήκε στον πειρασμό να
τραυματίσει με το μαχαίρι του ένα καλάμι, ούτε βέβαια να μιμηθεί με το σουραύλι
τις ιστορίες των ανθρώπων.
«Καλύτερα
από μένα τα λέει ο άνεμος», σκέφτηκε και άφησε με χαρά τον νου του στα χέρια
του.
Περιπλανήθηκαν
μαζί ανάμεσα στις καλαμιές του βάλτου, κέντησε, καθώς περνούσε, με τη σκέψη
του τα μυτερά τους φύλλα και χάιδεψε τις ανθισμένες φούντες στην κορυφή τους.
Θυμήθηκε τότε που έφτιαχνε με τους παιδικούς του φίλους μικρά βέλη για τα μικρά
τους τόξα.
 |
Salvador Dalí, Woman-Animal Simbiosis (1928)
Μικτή
τεχνική με άμμο σε χαρτόνι
Figueres, Dalí Theatre-Museum
|
Όταν άλλαξε ο καιρός, οι δυνατότεροι άνεμοι έσπρωξαν τη σκέψη του και τους μικρούς ανέμους κατά τον νοτιά και κατέβηκαν στις πόλεις που είχαν τα θεμέλιά τους μέσα στο νερό. Από εκεί ταξίδεψαν για τις μεγάλες θάλασσες, όπου συνάντησαν τα καράβια την ώρα που πάλευαν με τους πετρόψυχους ανέμους και ανατρίχιασε καθώς είδε την αγωνία του θανάτου στα πρόσωπα των ναυτικών. Έφθασαν σε πολυθόρυβα λιμάνια, όπου είδε να χάνεται η αθωότητα μέσα στη συναλλαγή. Ανέβηκαν αντίθετα στο ρεύμα των μεγάλων ποταμών και είδε το σπάνιο είδος των ανθρώπων που αντιστέκεται στη ροή των πραγμάτων. Παρακολούθησε από κοντά τις μάχες μεταξύ των πολεμιστών και την απληστία των νικητών. Γνώρισε άθλιους συνωμότες. Είδε πώς στήνονται οι προδοσίες και τρόμαξε από το πάθος των ανθρώπων για το χρυσάφι. Χαμογέλασε με την ατελείωτη πλάνη των ηγεμόνων και την εφήμερη δόξα τους, ενώ τρόμαξε καθώς, για μια στιγμή, υπήρξε χωρίς να το θέλει θεατής στη σύγκρουση των συναισθημάτων.
Μετά
από καιρό, γύρισε ο μεγάλος άνεμος και ο ζεστός νοτιάς τούς έφερε στο μονοπάτι
του βάλτου, όπου τα νερόφιδα κυνηγούσαν πάντα τις βδέλλες ανάμεσα στα πόδια
του. Ο άνεμος ησύχασε για λίγο και ο νους του μαζεύτηκε στο καβούκι του. Οι
καλαμιές σταμάτησαν να σφυρίζουν και οι αγρότες το σούρουπο επέστρεψαν στα
σπίτια τους.
 |
Salvador Dalí, Inaugural Goose Flesh (1928)
Λάδι σε χαρτόνι
Figueres, Dalí Theatre-Museum
|
Ο άνθρωπος με το παράξενο και δυσερμήνευτο όνομα έμεινε ακίνητος στο στενό μονοπάτι για αρκετές ημέρες. Οι συγχωριανοί του περνούσαν κάθε πρωί και κάθε απόγευμα από το στενό πέρασμα, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να τον ενοχλήσει. Τα πόδια του είχαν αρχίσει να αδυνατίζουν από το ρούφηγμα των παράσιτων και τα μικρά νερόφιδα, ξεθαρρεμένα, άρχισαν να αποσπούν μικρά κομμάτια από τη σάρκα του. Ο άνθρωπος με το παράξενο όνομα και το σημάδι στο πόδι δεν τα έδιωξε.
«Αυτός
είναι ο κόσμος μας», είπε κοιτώντας τις καλαμιές, κι αυτές έδειξαν πως
συμφωνούσαν μαζί του γέρνοντας το ευγενικό και περήφανο κορμί τους.
Οι
βροχές που ακολούθησαν τον επόμενο μήνα έκλεισαν τους αγρότες στα καλύβια τους
και έσβησαν από το στενό μονοπάτι τα τελευταία χνάρια από το δημιούργημα ενός
απογοητευμένου θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου