Ταξίδι στην πρωτεύουσα των Βίκινγκς

Για τις ανάγκες της Διεθνούς Φιλοσοφικής Ολυμπιάδας (IPO) βρέθηκα, μεταξύ 16 και 20 Μαΐου, στο Όσλο.

Ήταν ένα ταξίδι που δεν το είχα επιθυμήσει, που δεν θα το είχα ποτέ επιλέξει, όμως δεν θέλησα να αντιδράσω στις περιστάσεις. Ταξίδεψα ξέροντας πως οι υποχρεώσεις της διοργάνωσης δεν θα μου επέτρεπαν πολλές περιπλανήσεις στην πόλη. Καταλάβαινα, επομένως, πως η εμπειρία μου από την πόλη και από τον λαό θα έμενε λειψή. Αυτό, λοιπόν, που θα σας μεταφέρω σήμερα είναι μόνο μια εντύπωση, μια μικρή γεύση, που σίγουρα χρειάζεται επιβεβαίωση από τη δική σας εμπειρία. Γιατί -θέλω να το πω τώρα- το προτείνω αυτό το ταξίδι σε όποιον θα ήθελε να δει κάτι διαφορετικό σε σχέση με τις κεντροευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι οποίες αποτελούν συνήθεις τουριστικούς προορισμούς.

Για μένα, την Ελληνίδα, συνηθισμένη στη θορυβώδη εξωτερική ζωή, ήταν έκπληξη η ήσυχη, σχεδόν έρημη από ανθρώπους και αυτοκίνητα, πόλη. Ελάχιστες παρέες σουλατσάριζαν στους δρόμους ή κάθονταν στα πανάκριβα εστιατόρια και μπαρ, μολονότι η μέρα αποσύρεται οριστικά μετά τις 23:00 και επιστρέφει γύρω στις 4:00. Ακούγεται μαγική αυτή η παράταση της ημέρας, αλλά μόνο αν είσαι εκεί καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο και κουραστικό είναι κάτι τέτοιο. Κι αν σκεφτούμε και τη χειμωνιάτικη αντιστροφή ...

Οι άνθρωποι της πόλης είναι χαμογελαστοί, ευγενικοί, όμορφοι, με τα ανοιχτά χρώματα της βόρειας καταγωγής τους. Ξεχύθηκαν όλοι στη στολισμένη πρωτεύουσα στις 17 Μαΐου, την ημέρα της εθνικής τους γιορτής. Με τις παραδοσιακές τους ενδυμασίες οι περισσότεροι, με τα πιο καλά τους ρούχα οι υπόλοιποι, τη σημαία της χώρας τους στο χέρι, με βραχιόλια και κορδελάκια στα εθνικά τους χρώματα, γιόρτασαν την ημέρα. Χιλιάδες παιδιά από τα σχολεία ανέβηκαν στον μικρό λόφο που οδηγεί στο ανάκτορο, για να ζητωκραγαύσουν και να ανεμίσουν τις σημαίες τους μπροστά στη βασιλική οικογένεια. Περπάτησαν μετά στην πόλη, τρώγοντας στα υπαίθρια μαγαζιά, καταναλώνοντας το πανάκριβο (και απαγορευμένο για τους κάτω από τα 18 χρόνια) αλκοόλ, διασκεδάζοντας. 

Η πόλη ξαναβρήκε τους νωχελικούς της ρυθμούς την επόμενη ημέρα, ενώ εγώ δεν έχασα την ευκαιρία να δω το πάρκο με τα εξαιρετικά γλυπτά του Vigeland, το εθνικό μουσείο με τα έργα του Munch, το μεσαιωνικό κάστρο της πόλης και να πάρω μια μυρωδιά από το μουσείο των Vikings και το μουσείο Fram.

Η Νορβηγία είναι μια χώρα που καλό θα ήταν να την επισκεφτεί κανείς τον χειμώνα, ώστε να μπορέσει να δει τις πραγματικές συνθήκες της καθημερινής ζωής και, βέβαια, ο επισκέπτης δεν θα καταλάβει πολλά πράγματα από τη χώρα ταξιδεύοντας μόνο στην πρωτεύουσα.

Υπάρχει όμως κάτι που γίνεται αμέσως αντιληπτό. Είναι η σύνεση με την οποία αυτοί οι άνθρωποι, που πριν από το 2000 ήσαν φτωχοί, ασχολούμενοι σχεδόν αποκλειστικά με την υλοτομία και την αλιεία, αξιοποιούν σήμερα το άφθονο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που αποτελούν τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές. Καμιά χλιδή, καμιά εκζήτηση δεν μπόρεσα να διακρίνω στην όμορφη πόλη και στους συμπαθητικούς ανθρώπους της. Στην πόλη που είναι μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες και η δεύτερη πιο ακριβή στον κόσμο, οι άνθρωποι έχουν μάθει τι θα πει μόχθος.