Η νέα εποχή στο Παρίσι

1889. Εκατό χρόνια μετά την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης. Το Παρίσι γιορτάζει, ενώ συγχρόνως στην πόλη λαμβάνει χώρα η Exposition Universelle, η διεθνής βιομηχανική έκθεση η οποία είχε για πρώτη φορά οργανωθεί το 1851 στο Λονδίνο και είχε ως τότε κάμποσες φορές φιλοξενηθεί και στη γαλλική πρωτεύουσα.

Η έκθεση δεν έχει μόνον οικονομική σημασία. Οι κυβερνήσεις έχουν αντιληφθεί πόσο η υπεροχή στον τομέα της τεχνολογίας, η οποία κυριολεκτικά εκρήγνυται, μπορεί να συνοδευτεί και με πολιτική υπεροχή. Η γαλλική κυβέρνηση έχει αποφασίσει να εντυπωσιάσει, ενισχύοντας επιπλέον το κύρος της. Δυο χρόνια νωρίτερα, ο Gustave Eiffel, με τη βοήθεια ενός αρχιτέκτονα, του Stephen Sauvesrte, και δύο μηχανικών, του Émile Nouguier και του Maurice Koechlin, έχει αναλάβει να κατασκευάσει ένα έργο, το οποίο επρόκειτο να στεγάσει την έκθεση και το οποίο προοριζόταν να αποτελέσει σημείο αναφοράς αναδεικνύοντας τις δυνατότητες και τη γοητεία της τεχνολογικής επανάστασης.

Πράγματι, στις 6 Μαΐου 1889, μετά από σκληρή και ιδιαιτέρως επικίνδυνη δουλειά, το έργο είναι έτοιμο και η Exposition Universelle ανοίγει τις πόρτες της για το κοινό. Είναι ένα έργο μνημειακών διαστάσεων. Ένας πύργος με ύψος 325 μέτρα, που γίνεται το υψηλότερο κτήριο του κόσμου, κατασκευασμένο από 10038 κομμάτια σφυρήλατου σίδερου τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με 2,5 εκατομμύρια πριτσίνια.

Ο πύργος, στο 7^ο παρισινό διαμέρισμα, δίπλα στις όχθες του Σηκουάνα, παίρνει το όνομα το κατασκευαστή του: Tour Eiffel. Κι ενώ ο κόσμος συρρέει για να τον επισκεφτεί, οι διανοούμενοι συνεχίζουν τις διαμαρτυρίες τους οι οποίες είχαν αρχίσει σχεδόν ταυτόχρονα με την κατασκευή του.

Georges Seurat (1889), La Tour Eiffel

Σαν Φρανσίσκο, 

California Palace of the Legion of Honor

Ο Alexandre Dumas, ο Charles Gounod, ο Paul Verlaine, ο Léon Bloy είναι κάποιοι από τους πιο φανατικούς πολέμιους αυτού του «ημιτελούς, συγκεχυμένου, παραμορφωμένου ιστού από σίδερο», «αυτού του συμβόλου μιας άχρηστης δύναμης». Ο Guy de Maupassant, που πρωτοστάτησε στις λεγόμενες «protestations des artists contre la Tour Eiffel», από τις στήλες του περιοδικού Le Temps, συνήθιζε να τρώει το μεσημεριανό του γεύμα κάθε μέρα στο εστιατόριο του πύργου, επειδή, όπως έλεγε, ήταν το μοναδικό σημείο του Παρισιού από το οποίο μπορούσε κάποιος να αποφύγει να τον βλέπει.

Μετά το τέλος της έκθεσης, ο πύργος επρόκειτο να αποσυναρμολογηθεί, εφόσον στους όρους του διαγωνισμού για την κατασκευή του ήταν η ευκολία να κατεδαφιστεί. Ωστόσο, παρέμεινε στη θέση μέχρι το 1909, χρονιά κατά την οποία έληγε η άδεια την οποία είχε λάβει ο Eiffel για το στήσιμό του και η ιδιοκτησία του περιήλθε στον δήμο του Παρισιού.

Robert Delauney (1911), La Tour Eiffel

Ν. Υόρκη, Musée Solomon R. Gauggenhaim

Ο πύργος σώθηκε. Κι αυτό χάρη στο ραδιόφωνο. Το ύψος του τον έκανε ιδανικό σημείο για να εγκατασταθεί η ραδιοφωνική κεραία. 

Έκτοτε, 126 χρόνια μετά, αποτελεί το σήμα κατατεθέν του Παρισιού και σταθερό σκηνικό κάθε χολυγουντιανής ταινίας που γυρίζεται στη γαλλική πρωτεύουσα.

Πηγές για τις εικόνες:

http://fr.wikipedia.org/wiki/Tour_Eiffel

http://it.wikipedia.org/wiki/La_Tour_Eiffel_%28Seurat%29

http://fr.wikipedia.org/wiki/Tour_Eiffel_%28Delaunay%29