Τον ξαναθυμήθηκα σήμερα, τον αγαπημένο του γαλλικού chanson, το τρομερό παιδί της γαλλικής μουσικής σκηνής. Ο Abbé Brel, όπως ονόμαζε ο Georges Brassens τον Jacques, ήταν ένας μύθος της γαλλικής μουσικής. Βέλγος, που έζησε στο Παρίσι, φλαμανδόφωνος που τραγούδησε στα γαλλικά, τρυφερός με μπόλικο σαρκασμό, ξένοιαστος μα και δραματικός, μουσικός, ποιητής και θεατρίνος, ένα υπέροχο και ιδιόμορφο κράμα, έζησε έντονα και πέθανε πριν γεράσει.
Τον θυμάμαι πάντοτε όταν είμαι σε αυτή την αμφιθυμία που
όλοι την ξέρετε, κάπως χαρούμενη και κάπως μελαγχολική, χωρίς να υπάρχει λόγος
ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Μπορεί να είναι η άνοιξη, μπορεί να είναι οι
άνθρωποι, μπορεί αυτό να είναι το φυσικό: το μή λίην.
.jpg)
Ο Jacques Brel, ιππότης ενός άλλου καιρού, με συντροφεύει όταν νιώθω έτσι και τον ευγνωμονώ γι’ αυτό.
Les bourgeois από συναυλία το 1962.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου