Πίνοντας καφέ στο Παρίσι

18 Δεκεμβρίου 1752. Η βραδιά είναι πολύ σημαντική. Ανεβαίνει στην Comédie Française το θεατρικό έργο Narcisse ou l’Amant de lui-même του Jean-Jacques Rousseau. Όλοι, όπως συμβαίνει σε παρόμοιες περιστάσεις, συμφωνούν πως πρόκειται για αριστούργημα. Μόνον ένας διαφωνεί: ο ίδιος ο συγγραφέας του. Ο Rousseau βρίσκει το έργο του αφόρητα ανιαρό και το σκάει από το θέατρο λίγο πριν από το τέλος της παράστασης. Για πού; Για το καφενείο  που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το θέατρο, στον αριθμό 13 του δρόμου με το παλιότερο όνομα Rue des Fossés-Saint-Germain-des-Prés, ο οποίος, από το 1680 και μετά, λόγω της μεταφοράς σε αυτόν της  Comédie Française, έχει μετονομαστεί σε Rue de l’Ancienne Comédie. Το  καφενείο έχει πάρει το όνομά του από τον δεύτερο ιδιοκτήτη του, τον Σικελό σεφ Francesco Procopio dei Coltelli, που κι αυτός με τη σειρά του έχει δανειστεί το δικό του όνομα από τον Βυζαντινό ιστορικό Προκόπιο. Στο Café Procope, λοιπόν, ο Rousseau προσπαθεί να πνίξει την πίκρα του με τον υπέροχο καφέ που σερβίρουν εκεί.

Το κτήριο της Comédie Française

Τριάντα δύο χρόνια αργότερα, στο ίδιο αυτό καφενείο των καλλιτεχνών είναι η σειρά του Pierre-Augustin Caron de Beaumarchais να δεξιωθεί τους φίλους του με την ευκαιρία της πρεμιέρας του έργου του Le Mariage de Figaro (Οι γάμοι του Φίγκαρο), το οποίο είχε γράψει έξι χρόνια νωρίτερα, αλλά δεν είχε ανεβάσει στη σκηνή εξαιτίας της λογοκρισίας.  

Ο Voltaire και ο Diderot δεν παραλείπουν να έρχονται συχνά-πυκνά στο ήδη διάσημο καφενείο και ο Montesquieu, στο έργο του Lettres persanes (Περσικές επιστολές), εξηγεί ότι η υψηλή ποιότητα του καφέ που σερβίρεται εκεί κάνει τους διανοούμενους να προτιμούν φανατικά το συγκεκριμένο καφενείο.

Κατά την περίοδο της γαλλικής επανάστασης, το κλαμπ των Cordeliers δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση για το Café Procope. Ανάμεσα σ’ εκείνους που απολαμβάνουν τον καφέ και τη θαλπωρή του είναι ο Danton και ο Marat. Αλλά και οι Jacobins, με πρώτο και καλύτερο τον Robespierre, συχνάζουν εκεί. Και είναι ο στενός φίλος του Robespierre, ο φλογερός επαναστάτης Camille Desmoulin (ο οποίος αργότερα, στα χρόνια της τρομοκρατίας, θα εκτελεστεί στη γκιλοτίνα) εκείνος που, πάνω σε έναν από τους τοίχους του καφενείου, έγραψε: «Αυτό το καφενείο δεν είναι, όπως τα άλλα, διακοσμημένο με γυαλί, με επιχρυσωμένα αντικείμενα και προτομές, αλλά το κοσμεί η ανάμνηση των Μεγάλων Ανδρών τα έργα των οποίων, αν φυλάσσονταν εδώ, θα μπορούσαν να καλύψουν τους τοίχους του».

Σήμερα το Café Procope, το παλιότερο καφενείο του Παρισιού (και του κόσμου λένε μερικοί), βρίσκεται στην ίδια θέση, γεμάτο με τις σκιές όλων εκείνων που σ’ αυτό ήπιαν, συζήτησαν, γέλασαν, λυπήθηκαν, ονειρεύτηκαν. Γεμάτο με τις σκιές του Moliere, του Racine, του Honoré de Balzac, του Victor Hugo, του Théophile Gautier, του Alfred de Musset, της George Sand, του Paul Verlaine, του Anatole France, του Léon Gambetta, του Benjamin Franklin, του Oscar Wilde και πολλών άλλων.

Πηγές για τις εικόνες:

http://en.wikipedia.org/wiki/Caf%C3%A9_Procope

http://en.wikipedia.org/wiki/Com%C3%A9die-Fran%C3%A7aise