Η αρχαία τέχνη σαν παραμύθι XV

 

- Άκου, φίλε, είπε η Σφίγγα, όταν ο νεαρός ταξιδιώτης κάθισε στην πέτρα απέναντί της. Ο δρόμος αυτός που πήρες δεν θα σου βγει σε καλό. Εμείς οι δυο θα παίξουμε με τις λέξεις, όπως τα παιδιά παίζουν με τα κότσια, να ξέρεις όμως πως στο τέλος θα βγούμε και οι δυο χαμένοι. Όχι γιατί θα φταίνε τα λάθη των γονιών μας, ούτε γιατί δεν τα λογαριάσαμε σωστά, αλλά γιατί κάποιος άλλος, κάποιος ποιητής, κάποιος θεατρίνος, που του αρέσει να δίνει ρόλους στους ανθρώπους, επινόησε να βρεθούμε εδώ στην ερημιά για να στήσει τον ντροπιαστικό μας θάνατο. Αν θέλεις, πριν αρχίσουμε να ρίχνουμε τα ζάρια, πριν αρχίσω τις ερωτήσεις, να την κάνουμε από εδώ. Κανείς δεν θα μάθει τίποτα για μας. Κανείς δεν θα μας μνημονεύσει και κανείς αγγειοποιός δεν θα πουλήσει τα αγγεία του με τις μουτσούνες μας επάνω.

Ο νεαρός ταξιδιώτης άκουσε με προσοχή τη Σφίγγα και απάντησε. 

- Καταλαβαίνω πως θέλεις να το βάλεις στα πόδια για να γλιτώσεις από μένα, αλλά, πριν τα συμφωνήσουμε, θα ήθελα να μου λύσεις μια απορία. Πες μου ποιανού ποιητή κόρη είσαι; Γιατί μ’ αυτό το μπέρδεμα που βλέπω πάνω σου δεν ξέρω τι να υποθέσω.

- Με κοροϊδεύεις;

- Καθόλου, αλλά να, έχω ακούσει πως όταν ανακατεύονται τα ζώα με τους ανθρώπους γεννάνε τέρατα.

- Δεν σε παρεξηγώ, η άγνοια είναι ανθρώπινη αδυναμία. Πράγματι πάνω μου βλέπεις παράξενα πράγματα και δεν έχεις άδικο να υποθέτεις ό,τι θέλεις. Το ίδιο όμως δεν γίνεται και όταν ανακατεύονται στην ψυχή του ανθρώπου παράταιρα πράγματα;

- Τι ξέρεις που δεν ξέρω;

- Την ψυχή σου να φυλάξεις, δεν ξέρεις τι σχεδιάζει ο ποιητής για σένα.

- Σ’ αυτό δεν έχεις άδικο, μάντης δεν είμαι, αλλά το βρίσκεις σωστό να πάμε κόντρα στους χρησμούς των θεών; Στην επιθυμία των αφεντάδων μας; Στη φαντασία των ποιητών;

- Άσε τους θεούς και τους βασιλιάδες στην ησυχία τους. Από το μυαλό του ποιητή πρέπει να δραπετεύσουμε πριν μας καταστρέψει και τους δύο.

- Σου αρέσουν τα μεγάλα λόγια, αλλά μάλλον είσαι αφελής. Μόνο αν σβήσει ο ήλιος θα γλιτώσουμε από τους ποιητές. Ο ποιητής με έφερε στον δρόμο σου γιατί ήρθε η ώρα σου να χαθείς. Είπε: από το σφιχτό αγκάλιασμά της δεν θα πεθάνει άλλος.

- Αγνόησέ τον και άκουσέ με πριν να είναι αργά. Πάμε να φύγουμε μακριά από τους ανθρώπους, μακριά από την άθλια μοίρα τους. Θα τους απαλλάξουμε από ένα βουνό βάσανα και θα γλιτώσουμε κι εμείς.

- Προτιμώ να ακολουθήσω τη μοίρα μου παρά μια ζωή όπου δεν θα έχω κάποιο ρόλο.

- Πάρε την καλή απόφαση πριν να είναι αργά.

- Με προστάζεις ή μου ζητάς να συμφιλιωθώ μαζί σου; Μήπως θέλεις οι δυο μας να γράψουμε την ιστορία των ανθρώπων από την αρχή;

- Όχι!

- Όχι; Τότε, αν δεν γίνουμε ποιητές, ποιος ο λόγος να σε ακολουθήσω; Ο άνθρωπος υπάρχει γιατί κάποιος ποιητής έδωσε νόημα στη ζωή του. Άκου με προσεχτικά και δεν θα ξανακούσεις τη φωνή μου. Πιο πολύ εμπιστεύομαι τον ποιητή παρά την ουρά σου. Είναι πιο έντιμος από σένα και σ’ αυτόν θα μείνω πιστός. Κι αν αυτός αποφάσισε να χαθείς εσύ απ’ το δικό μου χέρι κι εγώ με τη σειρά μου να χαθώ από κάτι άλλο, θα έχει τους λόγους του. Αλλά πολλά είπαμε.

Και με μια γρήγορη κίνηση ο νεαρός ταξιδιώτης έσυρε το σπαθί του ποιητή από τη θήκη του και έκοψε το λαιμό της Σφίγγας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Πρόκειται για αττική κύλικα, που εικονίζει τον Οιδίποδα και τη Σφίγγα (470-460 π.Χ.). 

Το παραμύθι έγραψε ο Βλάσσης Τρεχλής.

Πηγή για την εικόνα:

https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF:Oedipus_and_the_Sphinx_of_Thebes,_Red_Figure_Kylix,_c._470_BC,_from_Vulci,_attributed_to_the_Oedipus_Painter,_Vatican_Museums_(9665213064).jpg