Η ιδέα που έχουμε για τους Σκωτσέζους είναι πολύ στερεοτυπική: φορούν kilts, τρώνε haggies και διασκεδάζουν με γκάιντα. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι ότι σ’ αυτούς οφείλουμε το πρώτο σύστημα ασφάλειας ζωής. Πιο συγκεκριμένα, το οφείλουμε σε δύο Σκωτσέζους πάστορες, τον Robert Wallace και τον Alexander Webster, που συνεργάστηκαν με τον επίσης Σκωτσέζο καθηγητή μαθηματικών στο Colin Maclaurin. Μαθηματική διάνοια ήταν και ο Wallace. Ήταν, επίσης, και δεινός πότης, και το ίδιο ήσαν και οι φίλοι του.
Η ζωή στο Εδιμβούργο, κατά τον 18ο αιώνα, δηλαδή την εποχή που ζούσαν σ’ αυτό ο Wallace, ο Webster και ο Maclaurin, ήταν δύσκολη και το προσδόκιμο ζωής πολύ χαμηλό. Οι πάστορες, παρότι άνθρωποι του Θεού, πέθαιναν κι αυτοί νέοι όπως όλοι οι άλλοι συμπατριώτες τους. Στην περίπτωσή τους, όμως, υπήρχε μια επαχθέστατη διάταξη, που είχε εκδοθεί το 1672 από τη βασίλισσα Anne, σύμφωνα με την οποία η οικογένεια του αποβιώσαντος λάμβανε ως βοήθημα μόνο το μισό του ετήσιου μισθού του και μόνο για τη χρονιά του θανάτου του. Από την επόμενη χρονιά τους περίμενε η εξαθλίωση. Ο Επίσκοπος του Εδιμβούργου, αναγνωρίζοντας το πρόβλημα, σκέφτηκε να τους χορηγείται και μια εφάπαξ αποζημίωση, η οποία, ωστόσο, απείχε πολύ από το να είναι ικανοποιητική.
Ο Wallace και ο Webster σκέφτηκαν τότε κάτι πολύ επαναστατικό, αλλά και απολύτως μέσα στο πνεύμα του καιρού τους, που ήδη είχε αρχίσει να καταλαβαίνει την αξία της αφάλισης και έναντι θεομηνιών, αλλά και έναντι εμπορικής κακοτυχίας. Μάλιστα, είχαν ήδη γίνει οι πρώτες μελέτες για τις παραμέτρους που έπρεπε να ληφθούν υπόψη σε ενδεχόμενη ασφάλιση. Το καινοτόμο που εισηγήθηκαν οι δύο πάστορες ήταν ότι οι πάστορες, όσο ήσαν εν ζωή, θα πλήρωναν ως ασφάλιση ένα χρηματικό ποσόν το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργηθεί ένα κεφάλαιο και αυτό, στη συνέχεια, θα μπορούσε να επενδυθεί επικερδώς. Σε αυτήν την περίπτωση, η αποζημίωση για τις χήρες και τα ορφανά θα προερχόταν από τις αποδόσεις της επένδυσης.
Ο τρεις φίλοι έκαναν όλους τους περίπλοκους υπολογισμούς που απαιτούνταν και καθόρισαν τα ρίσκα (ποιος ήταν ο πιθανός αριθμός θανάτων παστόρων ετησίως και, άρα, πόσοι δικαιούχοι θα εμφανίζονταν στο μέλλον; ποιο θα ήταν το προσδόκιμο ζωής αυτών των δικαιούχων; ποιο χρηματικό ποσό θα έπρεπε να πληρώνει ετησίως κάθε πάστορας για τη μετέπειτα υποστήριξη της οικογένειάς του κ.λπ.), αφού συγκέντρωσαν στοιχεία από όλα τα πρεσβυτέρια της Σκωτίας. Καθόρισαν, μάλιστα, 4 επίπεδα ασφάλισης, που εξασφάλιζαν αντίστοιχα τέσσερα διαφορετικά επίπεδα αποζημίωσης μετά θάνατον. Είχε, επιπλέον, προβλεφθεί και ένα ποσόν που θα κάλυπτε τα διαχειριστικά έξοδα αυτού που ονομάστηκε “Scottish Ministers’ Widows’ Fund” (Σκωτσέζικο Ταμείο για τις Χήρες των Παστόρων). Το ενδιαφέρον είναι οι προβλέψεις και οι υπολογισμοί ήσαν τόσο ακριβείς, ώστε στις πέντε απόπειρες που έγιναν για να υπολογιστεί η αποτίμηση του κεφαλαίου, ο Wallace και ο Webster έπεσαν έξω μόλις 1 λίρα.
Και το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι, παρόλο που και οι δυο ήσαν τόσο γερά ποτήρια, πέθαναν ο πρώτος στην ηλικία των 74 και ο δεύτερος στην ηλικία των 75 ετών. Άρα, οι οικογένειές τους ελάχιστα ωφελήθηκαν από το πρωτοποριακό του ασφαλιστικό σχέδιο. Έζησαν, όμως, αρκετά για να δουν ότι τους υπολογισμούς τους δικαιωμένους και την ιδέα τους να εμπεδώνεται και να διαδίδεται.
Πηγή για τις εικόνες:
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Alexander_Webster_Caricature.jpg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου