Itsi bitsi, bikini

Itsi, bitsi, teenie weenie, yellow polka dot bikini. Είναι τα μαγικά λόγια που κάνουν το bikini να κερδίσει τις καρδιές των γυναικών και τα βλέμματα των αντρών. Το τραγούδι, γραμμένο από τον Paul Vance και τον Lee Pockriss και τραγουδισμένο από τον Brian Hyland, γίνεται επιτυχία το 1960.

Όμως, το bikini έχει κάνει την εμφάνισή του, πάνω στο ζουμερό κορμί μιας στριπτιζέζ, της Micelin Berardini, 14 χρόνια πριν, στο Παρίσι, σε μια υπαίθρια επίδειξη μόδας που οργανώθηκε από τον εμπνευστή του, τον Γάλλο μηχανικό  Louis Réard. Δυο πολύ μικρά κομμάτια υφάσματος, όσο πιο μικρά γίνεται, ακόμα πιο μικρά και από εκείνα που είχε παρουσιάσει με το όνομα atom ο αντίπαλος του Réard, ο Jacques Heim, δυο μήνες νωρίτερα.  

Ο Réard βαφτίζει το νέο μαγιό με το όνομα του κοραλλιογενούς νησιού που βρίσκεται στον Ειρηνικό Ωκεανό και στο οποίο οι Αμερικανοί έκαναν τις πρώτες ατομικές τους δοκιμές. Πολλοί λένε επειδή προέβλεπε την έκρηξη ενθουσιασμού που θα προκαλούσε.

Η επιτυχία του bikini δεν υπήρξε ακαριαία. Χρειάστηκε καιρός για να πειστούν οι γυναίκες να φορέσουν αυτό το μαγιό που μάλλον αποκάλυπτε παρά έκρυβε τα επίμαχα σημεία του σώματός τους.

Αποκαλυπτικό δεν θα έλεγε κανείς το πουά bikini που φοράει το 1951 η Norma Jeane Mortenson, γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομα Marylin Monroe, όμως πάνω στο θελκτικό κορμί της πιο διάσημης ξανθιάς του Hollywood είναι σίγουρα αισθησιακό.

Έναν χρόνο μετά, η Γαλλίδα Brigitte Bardot στοιχειώνει τις αντρικές φαντασιώσεις με το bikini της στην ταινία The Girl in the Bikini ... 

... ενώ το 1953, στο Φεστιβάλ των Καννών, ο φωτογραφικός φακός την αποτυπώνει σε διάφορες πόζες να φοράει και πάλι ένα teenie bikini, λουλουδάτο αυτήν τη φορά, και να μαγνητίζει τα βλέμματα των αντρών με τα κάλλη της. 

Λευκό είναι το bikini, με μια ζώνη να συγκρατεί ένα δολοφονικό στιλέτο, της αναδυόμενης από τη θάλασσα Ursula Andress, του πρώτου και ανεπανάληπτου Bond girl στην ταινία Doctor No του 1962.

Η συνέχεια είναι εκρηκτική. Καλοκαίρι, ήλιος, άμμος και θάλασσα δεν μπορούν να νοηθούν χωρίς το bikini. Πολύχρωμο, προκλητικό, ερεθιστικό και, κυρίως, petit, tout petit, όπως το τραγουδάει η Dalida στη γαλλική εκδοχή του διάσημου Itsi bitsi. 

Υπάρχει όμως κι ένα άλλο λιγότερο γνωστό bikini. Είναι το όνομα που τυχαία επιλέχθηκε από υπολογιστή το 1970 για να αποτυπώσει την κατάσταση συναγερμού του Αγγλικού Yπουργείου Άμυνας για μη καθορισμένες μορφές απειλής (π.χ. πολιτική αναταραχή, τρομοκρατία, πόλεμος κ.λπ.). Πολύχρωμο και αυτό το bikini: white, black, black special, amber και red, με το κόκκινο να είναι η υψηλότερη κατάσταση ετοιμότητας, υποδηλώνοντας ότι η Βρετανία βρίσκεται σε πόλεμο με πιθανότητα για πυρηνικό πλήγμα. Το bikini state χρησιμοποιήθηκε μέχρι το 2006, για να αντικατασταθεί έκτοτε από τα UK Threat Levels.

Πηγές:

http://www.theitaliantouch.com/en/2016/05/25/70-anni-di-bikini-10-curiosita/

https://gr.pinterest.com/marie7959/marilyn-monroe/

http://www.leninimports.com/brigitte_bardot_girl_bikini_movie_poster.html

https://gr.pinterest.com/vintagedd/1950/

https://gr.pinterest.com/kaikkikauneudes/lifestyle/

Το διήγημα του μήνα (Ιούλιος 2013)

Το διήγημα του Ιουλίου από τον Βλάσση Τρεχλή.

Το γέλιο του διαβόλου

Μέσω της μουσικής τα πάθη απολαμβάνουν τον εαυτό τους

Νίτσε

Αν και μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά, δεν ισχυρίστηκα ποτέ πως τον γνώρισα καλά, ούτε είπα ποτέ πως είχα καταλάβει τι είχε μέσα στο κεφάλι του. Λέγαμε εμείς τα παιδιά της γειτονιάς πως αλλάζαμε κουβέντες μαζί του, μα ήταν μια υπερβολή από τις πολλές που βγαίνουν από τα παιδικά στόματα ή ακόμα κι ένα ψέμα. Δεν ήσαν λίγες οι φορές που στις ερωτήσεις μας απαντούσε σε μια γλώσσα ακατάληπτη, μυστική, ηχητική. Και τώρα που το σκέφτομαι, μεγάλος πια, ήχους ακούγαμε και όχι λέξεις με νόημα. Κάποιες φορές νομίζαμε πως λέει παλαβομάρες, μα τα σπιρτόζικα μάτια του μας διέψευδαν. Μετά αρχίσαμε να αμφιβάλουμε και για τις δικές μας κουβέντες. Στο τέλος τον αφήσαμε ήσυχο.

   Pablo Picasso, Man with a Violin (1912).

Philadelphia Museum of Art, Φιλαδέλφεια

Στα δεκαέξι του χρόνια χάθηκε εντελώς από την παρέα. Στα δεκαοχτώ του έφυγε από την πόλη. Τον ξεχάσαμε, όπως κι αυτός θα μας ξέχασε, εξάλλου δεν μας έδενε κάτι μαζί του. Ξανακούσαμε γι’ αυτόν δέκα χρόνια αργότερα. Είχε γίνει ένας διάσημος μουσικός. Κάποιοι δημοσιογράφοι είπαν πως είναι απρόσιτος, αλλά αυτό δεν είναι παράξενο, αφού οι καλλιτέχνες ζουν διαφορετικά από τους καθημερινούς ανθρώπους. Μετά ακούσαμε για έναν μεγάλο έρωτα που είχε παρασύρει τον νου του. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η δεξιοτεχνική του δεινότητα ξεπέρασε καθετί που είχε φανταστεί και δημιουργήσει ο ανθρώπινος νους. Πολλοί απέδιδαν αυτήν την εξέλιξη στο ελιξήριο του έρωτα και πιθανόν να μην είχαν άδικο. 
Τότε απογειώθηκε, όπως λέμε στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Και απογειώθηκε πραγματικά, αφού, με τα τεράστια κέρδη που είχε από τις εμφανίσεις του στα μεγαλύτερα θέατρα, αγόρασε το υπερπολυτελές ιδιωτικό του τζετ και γύριζε μ’ αυτό τις πρωτεύουσες του κόσμου. Αυτό το αεροπλάνο δεν το είχε μόνο για τις μετακινήσεις του, αλλά και για σπίτι του. Εκεί ζούσε, εκεί εξασκούνταν, εκεί δεχόταν τους επισκέπτες του, εκεί έκλεινε τα συμβόλαιά του και εκεί είχε εγκαταστήσει τον έρωτά του. Ανθρώπους άλλους δεν ήθελε να βλέπει. Ακόμα και στις συναυλίες του δεν έβλεπε το κοινό που είχε πληρώσει πανάκριβα για να τον ακούσει. Μέσα στη σκοτεινή αίθουσα, που θύμιζε έναστρο ουρανό, ένα αστέρι έστελνε τις μελωδικές ακτίνες του για να χαθούν στο στερέωμα, γιατί αυτό το μεγάλο ταλέντο δεν έπαιζε μουσική για τους ανθρώπους, έπαιζε μουσική για τους πλανήτες.

         Pablo Picasso, Violin (1912).
                  Musée National d’Art Moderne.

   Centre Georges Pompidou, Παρίσι

Όλους εμάς που τον ξέραμε από τα γεννητάτα του, η μοναδική του πορεία δεν μας παραξένεψε. Είχε μια καταπληκτική συνέπεια. Τίποτα δεν είχε αλλάξει στη συμπεριφορά του απ’ όταν ήταν παιδί. Μόνο κάποιοι ζηλιάρηδες έλεγαν πού και πού πως θα ήθελαν να δουν το τέλος του. Μα ήταν νέος ακόμα. Παθιασμένος όσο κανένας άλλος με τη μουσική και τον έρωτα. Κι έτσι περνούσε ο καιρός, ώσπου μια μέρα ακούσαμε στις ειδήσεις πως το αεροπλάνο του χάθηκε και ο ίδιος δεν βρέθηκε πουθενά.

 Pablo Picasso, Violin Hanging on the Wall (1912-13)

      Hermann and Margrit Rupf Foundation

Έναν μήνα αργότερα κάποιοι ορειβάτες είδαν το αεροπλάνο του καρφωμένο στην πλαγιά ενός ψηλού βουνού. Τα συνεργεία διάσωσης αναζήτησαν το μαύρο κουτί. Όταν το άνοιξαν και είδαν στα όργανα την πορεία του μικρού αεροπλάνου, διαπίστωσαν πως ακολούθησε κάθετη πορεία και πως είχε φθάσει στα πενήντα χιλιάδες πόδια ύψος όταν του τελείωσε η βενζίνη και άρχισε η πτώση. Ομιλίες δεν είχαν γραφτεί στο μαγνητόφωνο του μαύρου κουτιού, μόνο σε όλη τη διάρκεια της πτήσεις ακούγονταν τα καπρίτσια του Παγκανίνι. Τη στιγμή της πρόσκρουσης παιζόταν το Νο 13, αυτό που κάποιοι ονομάσανε: «Το γέλιο του διαβόλου».

Πηγές για τις εικόνες:

https://gr.pinterest.com/pin/367817494539075351/

https://www.wikiart.org/en/pablo-picasso/violin-1

https://en.wikipedia.org/wiki/File:Pablo_Picasso,_1913,_Violin_Hanging_on_the_Wall,_oil,_spackle_with_sand,_enamel,_and_charcoal_on_canvas,_65_x_46_cm,_Museum_of_Fine_Arts_Berne.jp

Κινούμενες εικόνες στο Grand Café

28 Δεκεμβρίου 1895. Boulevard de Capucines στο Παρίσι. Το Ινδικό Σαλόνι, που βρίσκεται στο υπόγειο του Grand Café, είναι γεμάτο από κόσμο. Καθένας έχει πληρώσει στην είσοδο ένα φράγκο για να παραστεί στο μεγάλο γεγονός. Τα φώτα κλείνουν και πάνω στον λευκό τοίχο μια σειρά από ασπρόμαυρες μαγικές εικόνες αρχίζουν να ζωντανεύουν. Είναι εικόνες οικείες, καθημερινές, που λαμβάνουν χώρα στον αριθμό 21-23 της οδού Saint-Victor (σήμερα ονομάζεται Rue du Premier-Film), στην καρδιά του Monplaisir στο 8^ο διαμέρισμα της Lyon. 

Γυναίκες και άντρες, το προσωπικό ενός εργοστασίου, βγαίνουν μαζικά από αυτό μετά τη δουλειά και ξεχύνονται προς διάφορες κατευθύνσεις. Κινούνται με τα πόδια ή με ποδήλατο, περπατούν αργά ή βιαστικά, ένας-ένας ή σε παρέες, τελευταία βγαίνει μια άμαξα. La Sortie de l’usine Lumière à Lyon (Η έξοδος από το εργοστάσιο Lumière στη Lyon) είναι η πρώτη, διάρκειας 45 δευτερολέπτων, από τις 10 συνολικά μικρού μήκους ταινίες, τις οποίες οι ιδιοφυείς αδελφοί Lumière, ο Auguste-Marie και ο Louis-Jean, προβάλλουν για πρώτη φορά δημόσια. 

Μια άλλη ταινία που προβλήθηκε την ίδια ημέρα είναι η ταινία L’ arroseur arosé (Ο ποτισμένος ποτιστής), η πρώτη με υπόθεση αλλά και η πρώτη για την οποία δημιουργήθηκε διαφημιστική αφίσα από τον Marcelline Auzolle. Το κοινό σε πρώτο πλάνο γελάει βλέποντας το νερό να καταβρέχει τον ποτιστή στην ταινία η οποία προβάλλεται στο βάθος.

Την προηγούμενη χρονιά τα δυο αδέλφια είχαν κατοχυρώσει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τη φορητή συσκευή cinématographe (κινηματογράφος), η οποία ήταν μια μηχανή τρία σε ένα: λήψης, προβολής και εκτύπωσης της ταινίας και δούλευε με 16 καρέ το δευτερόλεπτο. Επρόκειτο για τελειοποίηση της κινητοσκοπικής κάμερας (kinetoscopic camera), την οποία είχε εφεύρει το 1889 o Thomas Alva Edison και η οποία έδινε την ψευδαίσθηση της κίνησης.

Εκείνη την ημέρα, στο υπόγειο του Grand Café έγινε η αρχή για ό,τι μεγαλειώδες θα ακολουθούσε. Ο κινηματογράφος απέκτησε εξουσία πάνω στους ανθρώπους, αφού επηρέασε τη σκέψη, τα αισθήματα και τη φαντασία τους, συνεργάστηκε ή διαχώρισε τη θέση του από τους πολιτικούς και ιδεολογικούς εξουσιαστικούς μηχανισμούς, αποκάλυψε γεγονότα, δημιούργησε γεγονότα, πληροφόρησε ή χειραγώγησε, διασκέδασε ή αποχαύνωσε. Και η ιστορία του συνεχίζεται μέχρι σήμερα ...

Πηγές:

http://www.biography.com/people/louis-lumi%C3%A8re-21333665

https://www.youtube.com/watch?v=lJ3tCzVBUS4

https://en.wikipedia.org/wiki/L%27Arroseur_Arros%C3%A9

https://gr.pinterest.com/pin/164381455121581475/