Η αρχαία τέχνη σαν παραμύθι XVI

Τρέχαμε με τη μικρή Σελάνα στην αμμουδιά, εκεί που σκάει το κύμα, και παίζαμε με τα σχήματα που άφηνε πίσω του ο φλοίσβος, μαζί κοχύλια και φύκια.

- Κοίτα, Φάων, μου είπε, στιγμή δεν μένουν ακίνητα.

Το αδηφάγο κύμα πήγαινε κι ερχόταν αδιάκοπα. Σε μια ανέμελη στιγμή το πόδι μου άγγιξε κάτι σκληρό κι έσκυψα να το πιάσω. Ένα κομμάτι μάρμαρο, ίσα με τη μισή μου παλάμη, ήταν. Τα άκρα του που θα του έδιναν μορφή είχαν χαθεί. Είχανε γίνει άμμος.

- Α, τι ωραίο που είναι, αναφώνησε η Σελάνα.

Το περιεργάστηκα με προσοχή. Φαίνεται πως ο χρόνος και η άμμος κατεργάστηκαν με μαστοριά τις όμορφες καμπύλες του. Το ακούμπησα στο απλωμένο χέρι της. Την ήξερα καλά την αγαπημένη μου, δεν ήθελε πολλά για να είναι ευτυχισμένη. Της αρκούσε να περπατάει στην ακροθαλασσιά και να έχει κάτι δικό μου στα χέρια της.

- Το νερό, οι πέτρες, τ’ αστέρια, όλα έχουν ψυχή, είπε.

- Λες πως ένα τόσο δα μικρό κομμάτι μάρμαρο είχε κάποτε ζωή;

- Δες το και μόνος σου.

- Πες μου, γλυκιά μου, εσύ που συνηθίζεις να βλέπεις τρυφερά όνειρα, ποιανού ψυχή να έφτιαξε τούτο εδώ το ειδώλιο; Ποια δάχτυλα το έπλασαν; Σε ποιο εργαστήρι; Για ποιον να έγιναν όλα αυτά;

Έκλεισε τα μάτια, όπως κάνουν οι μάντισσες, έστρεψε το κεφάλι της στον ουρανό, προς τη μεριά του ήλιου και αποκρίθηκε.

- Νέος στα χρόνια ήταν και πικράθηκε πολύ όταν έχασε την αγάπη του. Αυτός το άφησε εκεί που σκάει το κύμα, να το σμιλέψει η θάλασσα.

- Για ποια νάταν άραγε;

- Ποιος να σου απαντήσει, καλέ μου Φάωνα; Ο φλοίσβος που πηγαινοέρχεται και μουρμουράει αδιάκοπα; Τη γλώσσα του δεν ξέρεις κι ούτε ποτέ θα μάθεις.

Έπιασα το χέρι της που το κρατούσε τρυφερά.

- Πόσα φεγγάρια να πέρασαν μέχρι να χαθεί η μορφή του.

- Καλύτερα να σκέφτεσαι πόσα φεγγάρια θα περάσουν ακόμη για να γίνει άμμος αυτό το μικρό ειδώλιο.

- Αμέτρητα, φαντάζομαι, ώσπου να χαθεί μέσα στους μύριους κόκκους.

- Αμέτρητα, ναι, μα τίποτα δεν θα χαθεί. Σ’ αυτή την αμμουδιά θα ζει και θα τα λέει με το κύμα.

- Για πάντα;

- Ποιος ξέρει; Ο φλοίσβος κρατάει καλά τα μυστικά της ζωής.

- Να χαρώ την ομορφιά σου τότε πριν την κλέψει ο χρόνος, πριν η μνήμη του ονόματός μου χαθεί από τη γλώσσα των άλλων.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Πρόκειται για βιολόσχημο ειδώλιο από τον Σάλιαγκο της Αντιπάρου (5300 π.Χ.), ύψους 6,6 εκ.,

Το παραμύθι έγραψε ο Βλάσσης Τρεχλής.

 

Πηγή για την εικόνα:

http://www.arxeion-politismou.gr/2018/01/violoeidi-violosxima-eidolia-6500-xronon.html