Όχι
διήγημα, μα ποίημα μας αφιερώνει γι’ αυτόν τον μήνα ο Βλάσσης Τρεχλής.
Το
σημάδι της τύχης
Έρχομαι
από ένα θολό τοπίο
Μακρινό
όσο και οι πρόγονοί μου
Χρόνια
ατέλειωτα περπατάω μαζί τους σε μιαν απέραντη πεδιάδα
Όπου
κανένα δέντρο
κάποιος σταθμός
ένα λιμάνι
Δεν έριξε
τη σκιά του πάνω μου
Ας μη ρωτήσει κανείς τι με κρατάει όρθιο σ’ αυτή την πορεία
Τι να
εξομολογηθώ σ’ αυτόν που όρισε τη μοίρα μου; Άκου
Είναι
μεγάλο το βάρος του πλάνητα
Μόνο ελπίζω, σαν τον πένητα,
πως θα
σκοντάψω στο επόμενο βήμα
Και θα
βρω το σημάδι της τύχης
Και
κάτω απ’ αυτό θα βρω το νήμα
Να το
δέσω κόμπο στο κουμπί του σακακιού μου
Και γύρω
απ’ αυτό ν’ αρχίσω να τυλίγω τα όνειρά μου
Μαζί μ’
εκείνη την επιθυμία που είχα από παιδί, όταν έβλεπα
Τη
διάφανη ζωγραφιά της άνοιξης μέσα από το παραθύρι
Και ήθελα
να γίνω ένα μαζί της
Γιατί
λιμάνι δίχως θάλασσα δεν υπάρχει
Και
σταθμός δίχως τρένο δεν είναι σταθμός.
Πηγή
για την εικόνα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου