Ανάμνηση του καλοκαιριού

Κι ενώ το καλοκαίρι σβήνει διακριτικά, μένουν να μας το θυμίζουν τα κίτρινα και κυανά χρώματα του Νικόλαου Λύτρα στον πίνακά του Ψάθινο καπέλο (1923-1926/Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών):

Η κορμοστασιά του νέου από τον πίνακα, η κορμοστασιά του καλοκαιριού, αποτυπωμένη στην ποίηση της Ζωής Καρέλλη, στο ποίημα από τη συλλογή της Παραμύθια του κήπου (1955):

Του καλοκαιριού

Το ξανθό παλικάρι του καλοκαιριού

έχει μια γαλανή γραμμή πάνω στο λείο μέτωπο.

Στα καστανά του μάτια κρατάει τις αχτίδες του ήλιου

μισοκλείνοντας τα σκιερά βλέφαρα,

ψιλοπαίζοντας τις βλεφαρίδες αχτιδωτές.

Ηλιοψημένο στυλώνει το λαμπρό κορμί,

αμέριμνα χαμογελά και άσκοπα.

Φαντάζουν κάτασπρα τα δόντια του,

μοιάζουν τ’ άσπρα χαλίκια καθαροπλυμένα,

στ’ ακρογιάλι του γαλάζιου και κρυστάλλινου νερού

Η κορμοστασιά ενός καλοκαιριού όπως συνηθίζουμε να το ονειρευόμαστε –και ποτέ να μην το ζούμε: γλυκού, τρυφερού, καυτού, ερωτικού, γαλανού, αμέριμνου, παιχνιδιάρικου, λαμπρού, χαυνωτικού.

Πηγή για την εικόνα:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CF%8D%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%82