Η αρχαία τέχνη σαν παραμύθι VI

Με περίμενε η Ιάνθη μαζί με όλα τα κορίτσια, τις μανάδες και τους γέροντες στις πύλες τις πόλης. Είχε προφτάσει ο αγγελιαφόρος τα χαρμόσυνα νέα. «Νικήσαμε στη μάχη τους εχθρούς», είπε κι έτρεξαν όλοι. Στα χέρια μας κρατούσαμε τα όπλα τους. Ένα στεφάνι από λουλούδια στόλιζε το κεφάλι της, μα δεν ήταν αυτό που την έκανε να ξεχωρίζει. Όλοι έλεγαν πως ήταν ίδια η θεά Άρτεμις, έτσι όπως τη ζωγράφισε ο Θέμις, ο ζωγράφος, πάνω στο αγγείο που γεμάτο σπονδές αφιερώσαμε στο ιερό της. Ψηλή. Λυγερή. Περήφανη. Πανέμορφη. Στάθηκε στο πλάι μου εκείνη την ημέρα. Μαζί περπατήσαμε ως τον ναό του Ηφαίστου και όλοι την είδαν. Στον μήνα πάνω την έκανα γυναίκα μου. 

Μ’ ακολουθούσε κάθε πρωί στα χωράφια. Μπροστά οι δούλοι πίσω εμείς, στιγμή δεν ήθελε να αφήσει ο ένας τον άλλον από τα μάτια του. Κάτω από τη συκιά καθόμαστε με πλεγμένα χέρια και κοιταζόμαστε στα μάτια, όταν ο αγριόχοιρος πέρασε από τις παρυφές του δάσους στα σπαρτά. Πιο πολύ τρόμαξε απ’ ό,τι οι δούλοι που τον κύκλωσαν στη στιγμή. Κάποιος απ’ αυτούς του έριξε μια με το τσαπί καθώς περνούσε πλάι του, κι άλλος ένας τον κάρφωσε με το δικράνι. Το λαβωμένο ζώο στριφογύρισε και αποτρελαμένο έφυγε κατά τη μεριά όπου στέκονταν η Ιάνθη. Όσο και αν το περήφανο κορίτσι έμοιαζε της Αρτέμιδας, δεν είχε ούτε το σπαθί ούτε το τόξο της θεάς στα χέρια. Ο αγριόχοιρος έπεσε πάνω της. Την πέταξε κάτω το δυνατό ζώο και μέσα στην τρέλα του την αποτέλειωσε με ένα δεύτερο χτύπημα.

Στο νεκροκρέβατο την έβαλα εγώ ο ίδιος. Το πέπλο του Υμέναιου κάλυπτε το αρμονικό κορμί της μαζί και τις πληγές. Ο πόνος είχε χαθεί από το πρόσωπό της. Γαλήνια έδειχνε. Απόθεσα στο θεϊκό κεφάλι της ένα ασημένιο στεφάνι στολισμένο με πήλινα, ζωγραφισμένα διακοσμητικά άνθη, φτιαγμένο από τον Χάρι, τον αδελφό του Θέμι του ζωγράφου. «Μόνον τη γη δεν τρώει ο χρόνος», μου είπε για να με παρηγορήσει. Όταν η ομορφιά θα έχει γίνει σκόνη, όταν όλα θα έχουν σβήσει σ’ αυτή τη γη, όταν κανείς δεν θα μνημονεύει τα ονόματά μας, αυτό το στεφάνι μέσα στο λαγούμι του Άδη θα ζει ακόμη. Αυτό το λουλουδάτο στεφάνι θα είναι ο μοναδικός μάρτυρας πως το κεφάλι που στόλιζε ήταν η περήφανη ομορφιά της Ιάνθης.

Σημείωση: Πρόκειται για κεφαλή μικρού κοριτσιού που στολίζεται από μεταλλικό στεφάνι με ένθετα πήλινα ζωγραφισμένα διακοσμητικά άνθη. Φιλοτεχνήθηκε μεταξύ 300-400 π.Χ. και βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πάτρας.
Το παραμύθι έγραψε ο Βλάσσης Τρεχλής.

Πηγή για την εικόνα:

https://plykogiannis.blogspot.gr/2012/04/images-of-repentance-in-archaeological.html